بر خیز بنگریم

بر خیز تا به دیده خونبار بنگریم

بر نعشهاى خفته سر دار بنگریم

بر بلبلان یخ زده در گرمگاه کین

بر نوگلان بندى هر خار بنگریم

بر کشتگان دشت شقایق میان خون

بر شاهدان قدسى بى یار بنگریم

بر قبله گاه اول توحیدیان حق

در دستهاى دشمن مکار بنگریم

در سوزگاه سینه گلزار دین عدل

آتشفشان سردى بازار بنگریم

ایکاش چشم بسته انسان نخفته بود

تا شرمسار بر دل آوار بنگریم

برخیز با دو دیده خونبار و اشکبار

بر طفلهاى از همه بیزار بنگریم

بیزار از تعفن افکار صهیونیسم

بر گرگهاى وحشی خونخوار بنگریم

برخیز ای برادر حوائیم کنون

با چشم تر بر آدم بر دار بنگریم

اربعین حسینی

روزی بنام قلب تو تعبیر می شوم

شبها   میان   آینه  تصویر   می شوم                  

از  بغض  سرد    آینه   دلگیر   می شوم

تا دست میبرم که کشم شانه ای به موی                 

در  گفت و گوی شانه و مو پیر  می شوم

چون بغض  ابر می شکنم  ناگهان و، باز               

در   تلخ سار   خاطره تحریر    می شوم

می ریزد اشکم سردم و  بغضم نمی کشد                

من  قطره قطره   طعمه  تبخیر   می شوم

دستم  نمی رسد   به  بلندای   چشم   تو                

در   زیر   پای  حادثه   زنجیر   می شوم

چشمت  که  نیست  بیندم  آندم  چگونه  من            

در  ازدهام   فاصله   تکثیر      می شوم

از  من  عبور  می کنی  و  من دوباره،  باز           

با  خویش  در میان  آینه درگیر  می شوم

آشفته   خواب   چشم  توام گرچه من،  ولی           

روزی  بنام    قلب    تو   تعبیر  می شوم

گریستم

  دیشب  میان باور و حاشا  گریستم

چشمت نبود ومن  تک و تنها گریستم

               یک لحظه هم نشدکه رود خواب چشم من             

دور از  تو  کودکانه  سرا پا گریستم

               بدرود  گفتی  و  ز برادر شدی جدا                

خواهر بخند!  من عوض ما  گریستم

               تلخ است واقعیت واز مرگ سخت تر               

پنهان ز چشم   مادر و  بابا  گریستم

                 دیگر نبود شانه  نهم سر به روی آن                 

دل را میان  غم   زده  دریا  گریستم

                با خنده گفت میروم امشب گریست باز               

دیوانه وار   غرق   تمنا     گریستم

                     وقتی گرفت تازه  گلم را ز دست من                   

نالیدم  و   به  پوچی  دنیا   گریستم

                     نا باورانه   در  گذر  تلخ    لحظه ها                  

دیروز را سروده  به  فردا گریستم

  دیشب فراق بر کمرم چیره گشت ومن

در زیر بار بر کمری تا گریستم

بانوی سرخ پوش غزل

بانوی سرخ پوش غزل، عشوه  ات مدام!

ناز تو میبرد دل این شاعران خام

لختی بیا و اندکی از شعر چشم خود

پر کن سطور دفتر این سینه ، با مرام!

در من بریز و در تو بریزم غزل غزل

بگذار لب بروی لبم، گل کند کلام

لختی بغل، و بوسه، و لب، داغ داغ کن

آهسته باز کن گره از شعر ناتمام

بانوی سرخ پوش غزل، شاعری ترین!

شعرت همیشه تازه و ناز تو مستدام!